ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΩ. ΑΥΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΩ.

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΙΔΟΥΜΕ

ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΙΔΟΥΜΕ

ΤΙΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ Ν' ΑΝΘΙΖΟΥΝ

ΤΙΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ Ν'ΑΝΘΙΖΟΥΝ

ΤΙΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ Ν'ΑΘΙΖΟΥΝ.....

......................................................

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΩ ΟΤΑΝ
ΚΟΙΤΑΖΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΘΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΡΟΧΥΤΗ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΝ ΜΑΝΑ
ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ:

ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΣΕΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ

ΕΦΕΤΟΣ ΤΑ ΕΔΩΣΑΝ ΟΛΑ

ΛΕΤΕ ΝΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΤΙ ;;;

< <....ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ

ΛΙΓΟ ΨΗΛΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟ ΨΗΛΟΤΕΡΑ

ΛΙΓΟ ΨΗΛΟΤΕΡΑ.....>>

Υ.Γ. ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ "ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ"

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ "ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ" ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ

ΤΟ 1933-34 ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ 1935.

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΤΟ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ 1971.

ΕΔΩ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ.